منشور امامت:

زیارت جامعه، منشور بلند امامت و هدایت است که

سیل گونه از کوهسار وجود هادی امت، حضرت

ابوالحسن ثالث، علی بن محمد النقی

(علیه وعلی آبائه و ابنائه افضل الصلوه و السلام)

سرازیر شده است. این منشور بلند، هرچند که در

لباس شرح فضایل و کمالات انسان های کامل و خلفای

برجسته ی الهی، یعنی اسره طاها و یاسین،

ائمه اطهار(علیه السلام) بیان شده است، لیکن

معارف عمیق توحیدی- ولایی آن بسان سیلی

بنیان کن اساس شرک و دوگانه پرستی و بنیاد بیگانه

گرایی را برمی کند و با پیشروی به سوی دشت و دَمَن امت اسلام، تشنه کامان حقیقت و معرفت

ناب نبوی و ولوی را سیراب می کند.

سند زیارت جامعه کبیره

یکی ازمقدمات رایج برای استنباط احکام شرعی فقهی ، بحث سندی روایات منقول ازمعصومان

(علیه السلام) است و براین اساس، روایات را به دسته های صحیح،حَسَن،موثق، ضعیف و...

دسته بندی می کنند و برای هر یک از این دسته ها جایگاه خاص و کاربرد ویژه ای قائل هستند،

یعنی برخی از اینها به تنهایی می تواند مستند فتوا قرار گیرد، برخی از اینها درحدّ تأیید کارآیی

دارد، برخی از اعتبارساقط است و اصلاً کارایی ندارد و... لیکن چنان که روشن است اصل این بحث،

موضوعیت وارزش ذاتی ندارد، بلکه طریقیت دارد و ارزش آن به این است که راهی برای اطمینان به

صدور حدیث از معصوم(علیه السلام) است. از این رو گفته اند: ازهرراهی که این اطمینان حاصل

شود، کفایت می کند: خواه به عدالت راوی باشد یا به وثاقت وی، به علوّ متن روایت باشد، یا به

عمل کردن فقها به متن و اسناد به آن در مقام استدلال یا هر راه دیگر. لذا تصریح کرده اند که اگر

متن روایت به گونه ای بود که صدور آن از غیر معصوم نبود، اطمینان مورد اشاره حاصل می شود

و می توان به صدور آن از حجت بالغه ی الهی مطمئن شد.

متن زیارت جامعه کبیره به گونه ای است که هر منصفی صدور این معارف بلند را ازغیر معصوم

محال عادی می داند.افزون برآن که خطوط کلی آن را با خطوط کلی معارف قرآن کریم- که مرجع ن

هایی در بررسی روایات است- هماهنگ می بیند و این، چیزی است که ما را از بحث سندی آن

بی نیاز می کند.