درس رحمت، عطوفت، گذشت و مهربانی بی‏منت را باید از مکتب آنان آموخت؛ زیرا احسان

و انعام انسان‏ها به یک‏دیگر معمولا ً با انتظار مقابله به مثل، انتظار تشکر و...

سرچشمه های رحمت

ائمه اهل‏بیت (علیهم‏ السلام) مظاهر کامل (ذو رحمةٍ واسعة)[1] و وارثان

(رحمة للعالمین)[2] هستند. لذا چشمه‏های رحمت در خانه‏هایشان می‏جوشد و از آنجا

جاری شده، به دیگران می‏رسد. بنابراین، درس رحمت، عطوفت، گذشت و مهربانی بی‏منت

را باید از مکتب آنان آموخت؛ زیرا احسان و انعام انسان‏ها به یک‏دیگر معمولا ً با انتظار مقابله

به مثل، انتظار تشکر و... همراه است، لیکن ترحم و تفضّل اهل‏بیت (علیهم‏السلام) صرفاً

برای خداست و انتظار مقابله به مثل، تشکر و تقدیر از هیچ کس ندارند، یعنی همان گونه

که خدای سبحان با رحمت عامّه و واسعه خویش موجودات را خلق کرده، نیازمندی‏های آنها

را برآورده می‏کند و از کسی انتظار پاداش و تشکر ندارد.[3]

آنان نیز چون مظاهر رحمت عامّه خداوندند حوایج مادی و معنوی مخلوقات الهی را

برآورده می‏کنند و از کسی انتظار پاداش و تشکر شخصی ندارند. نه تنها در مورد رسالت،

شعارشان (قل لا أسئلکم علیه أجراً)[4] است، بلکه در مورد اِطعام و احسان نیز می‏گویند.

 (إنما نُطْعمکم لوجه الله لا نرید منکم جزاءً ولا شکوراً؛ [5]فقط برای رضای خدا شما را

اطعام می‏کنیم و از شما نه توقّع جزا و پاداش داریم و نه انتظار تشکر و تقدیر .

یعنی همان‏گونه که «حبّاً لله» خدا را عبادت می‏کنند،[6] سایر اعمال و افعالشان را نیز

فقط «حباً لله» انجام می‏دهند.

ادب فنای مقربان جلد1 -  صفحه160