وسیله ترفیع درجات

همه ممکنات اعمّ از معصوم و غیر معصوم، به لحاظ قوس صعود در حال حرکت به سوی

کمال مطلق هستند و این کمال‏ جویی و ترفیع درجه در بهشت نیز ظهور دارد:

(أُولئک یُجْزون الغُرفة بما صبروا ویُلقّوْن فیها تحیّةً وسلاماً) آنان در مقابل صبر و شکیباییشان

در دنیا به درجات عالی بهشت، پاداش داده می‏شوند و در آنجا تحیت و سلام دریافت می‏کنند.

از این رو سلام‏های ما به معصومین (علیهم‏ السلام) سلام تکریمی و مایه ترفیع درجاتشان

است؛ چون سبب می‏شود که سلامت ویژه‏ ای از ناحیه ذات اقدس باری تعالی به آنان افاضه شود.

افزون بر این، برای خود سلام‏ کننده نیز اجر، منزلت و رفعت درجه را همراه خواهد داشت.

تذکر: معنای ترفیع درجه این نیست که سلام ما به منزله مبدأ فاعلی و واسطه بین خداوند و

ائمه ی اطهار علیهم السلام قرار گیرد تا در نتیجه ما واسطه فیض رساندن آنان شویم، بلکه

خداوند در ظرف عرض ادب ما فیض ویژه‏ ای نازل می‏کند که به آن ذوات مقدّس می‏ رسد و به

تَبَع آنان،رفعت درجه به ما می‏رسد.

به بیان دیگر: با وساطت آن انسانهای کامل دعای ما بالا می رود و به محضر الهی بار می‏ یابد

و از آن سو فیض الهی نیز به برکت وساطت آن ذوات نورانی نازل می‏ شود و به ما می‏ رسد.

بنابر این، حلقه واسطه بین خداوند و ممکنات همواره آنها هستند و بس و ما هرگز نمی‏توانیم

چنین وساطتی را عهده‏ دار شویم.

ایجاد ظرف عرض ادب نیز اگر چه به صورت ظاهر به خود ما مربوط می‏ شود، لیکن این عرض ادب

با امکاناتی صورت می‏گیرد که خود آنان در اختیار ما گذاشتند. پیام دعاها و معنای مقارن با

صلوات‏ های ما درباره ائمّه اطهار (علیهم‏ السلام) این است که خدایا! سیل رحمت خود را بر

کوهسار وجود محمّد و آل (صلوات الله علیهم اجمعین) فرو فرست، تا سیلاب جاری از آن،

جان‏های تشنه ما را سیراب کند.

تمثیل استاد علامه طباطبایی (رحمه‏ الله) در این باره چنین است:

اگر کسی دسته‏ گلی را از باغ خود بچیند و به دیگری هدیه بدهد، می‏ تواند بگوید: چیزی که

از آنِ من بود به تو هدیه کردم امّا اگر نوکری که تمام وجود و شئون او مربوط به مولایش است و از

خود چیزی ندارد با اجازه مولا و با استفاده از وقتی که باید در خدمت مولا باشد، دسته گلی

را از باغ مولا بچیند و تقدیم او کند، هرگز نمی‏تواند بگوید: چیزی که تو نداشتی من آن را به تو

اهدا کردم، بلکه مولا می‏ تواند بگوید: وسیله توفیق تو را من فراهم کردم.

[ادب فنای مقربان جلد1 -  صفحه100-102]