«یا ولی المؤمنین»

بر اساس فرمایش گهربار مولای متقیان امیر مؤمنان علی(علیه السلام) که می فرمایند:

"بدانید که در قرآن خواندنی که تدبیر در آن نباشد و در عبارتی که با فهم توأم نباشد، خیری

نیست." بر آن شدیم تا از پیله انتظار زبانی مان بیرون بیاییم و در راه نیل به آرمانهای

مهدوی مان که فرج مولا و سرورمان حضرت بقیةالله الأعظم روحی فداه است،قدمی مثمر

ثمر بر اساس تدبر در متن و شروح ادعیه مرتبط به حضرت ولیعصر (عج) و چرایی امامت و

امام شناسی برداریم و با تکمیل و افزودن دانسته ها و آموخته های مان در مسیر

زمینه سازی ظهور مولا (عج) گامی ارزنده برداریم. از این رو بهتر دانستیم پیش از

پرداختن به متن و شروح ادعیه مذکور و استخراج مباحث امام شناسی از گستره ی

آن گنجینه های معنوی، روح زنگار گرفته مان را با تدبر درحدیث شریف  

"مَن مَات وَ لَم یَعرِف إمَامَ زَمَانَهُ مَات مِیتَةَ الجَاهِلِیَّة"[1] جلایی دهیم و پس از گشودن

پیله کسل و فشل نیرویی تازه از این آب حیات بگیریم. باشد که به برکت وجود حضرتش

رها شویم از تمام آنچه ما را از رسیدن و قرب به خداوند متعال و رضای او باز می دارد.

إنشاءلله

...

«یا ربَّ النُّور العظیم»

"مَن مَات وَ لَم یَعرِف إمَامَ زَمَانَهُ مَات مِیتَةَ الجَاهِلِیَّة"

اگر انسانی بمیرد در حالی که امام زمان خود را نشناسد تا مطیع ولیّ اش باشد به مرگ

جاهلی از دنیا رفته است.

در کلام  قرآن و وحی آمده است: "کُلُّ نَفسٍ ذَائِقَةُ المَوت" هر نفسی چشنده مرگ است.

با توجه به تعبیر مبارک قرآن کریم، این انسان است که مرگ را می چشد و آن را هضم می کند؛

نه اینکه مرگ در بر گیرنده نفس باشد. مانند اینکه کسی بگوید: آب را چشیدم، یا غذا را

چشیدم. بنابر این تعبیر دقیق، تفکری که مرگ را پایان زندگی انسان می داند تفکری غیر عاقلانه

و بی اساس است چرا که این انسان است که مرگ را در بر می کشد و می چشد نه مرگ انسان

را. پس چگونه است که در این تفکر مرگ را از بین برنده انسان می دانند؟!

آیه شریفه بیانگر این امر است که مرگ برهه ای از حیات انسان و بازتابی از زندگی او در

دنیاست. سنت الهی بر این رقم خورده که مرگ هر کس بازتابی از کل حیات او باشد و خلاصه

سیر و سیره او در دنیا. از این جهت است که هر کس در دنیا نیکو زیسته باشد و حیاتش برای

خودش و دیگران و جامعه اش ثمربخش باشد عصاره ای که از کرده ی خود نصیبش می شود

گوارا خواهد بود و بالعکس. در حقیقت مرگ جدا از زندگی نیست، بلکه  ثمره و میوه ی همین

لحظه های نابی است که به آسانی می گذرانیم و گاهی کمتر به خوب و مفید گذراندن آن

توجه می کنیم...! شاید حالا بهتر بفهمیم مضمون این حدیث شریف را که می فرماید:[2]

مرگ برای انسان مؤمن چون بوییدن بهترین گل و عطر و برای کافر همانند گزیدن مار و عقرب

است.

اگر بار خار است خود کشته ای                           وگر پرنیان است خود رشته ای

آن کس که امام زمان خود را نشناسد و با او پیوند ولایی برقرار نکند به وصیت هیچ یک از انبیاء

الهی عمل نکرده، چه رسد به سفارش خداوند متعال که می فرماید:

" یَا أیُهَا الَّذِینَ أمَنُوا أطِیعُوااللهَ وَ أطِیعُوا الرَّسُولَ وَ أولِی الأمرِ مِنکُم..."[3]

در نتیجه مرگ او مرگ جاهلی است و چون مرگ عصاره زندگی است، معلوم می شود حیات او

هم حیات جاهلی بوده است.

تعبیر قرآن کریم از کسی که حیات جاهلی دارد تعبیر بسیار جالب و دقیقی است.

توصیه می کنم در پست بعدی آن را دنبال نمایید...

بعون الله الملک الأعلی                                    بنت العَبرَة