بسم الله الرحمن الرحیم

تقدیم به محضر مقدست‌ای پدر مهربان‌تر ازمادرِ ما، که بیش از هزار و شصت سال منتظر همدلی

و همت ما هستی.

انسان موجودی بسیار با عظمت و گرانقدر است که ارزش وجودی او را جز خداوند و معصومین

(علیه السلام) و تعداد محدودی از پرورش یافتگان مکتب آن‌ها هیچ کس به درستی و به طور کامل

نمی‌داند. این موجود با عظمت، خود هدف خلقت بسیاری از مخلوقات ارزشمند خداست به طوری

که خداوند که خالق آدمی و جهان هستی است در این باره می‌فرماید:

«هوالذی خلق لکم ما فی الارض جمیعا» اوست آن کسی که تمام آنچه را در زمین است برای

شما خلق کرد. قرآن از برگزیدگی انسان سخن می‌گوید، چرا؟

می‌خواهد بگوید تو یک موجود تصادفی نیستی که جریانات کور و کر- مثل اجتماع تصادفی

اتم ها- تو را به وجود آورده باشد. تو یک موجود انتخاب شده و برگزیده‌ای، به همین دلیل رسالت

و مسئولیت داری بدون شک انسان در جهان خاکی قوی‌ترین و نیرومند‌ترین موجودات است.

کسی می‌گفت انسان به دنیا آمده تا تقرب الی الله پیدا کند. «به گونه‌ای که بتواند خدا را با

چشم دل ببیند» همانطور که امیرالمومنین (علیه السلام) فرمود: خدای ندیده را عبادت نمی‌کنم.

همچنین صادق آل محمد (صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌و‌سلّم) در اثنای نماز ازهوش رفت و چون به هوش

آمدند در جواب سؤال از سبب این مدهوشی فرمودند: آیه ی کریمه «ایاک نعبد وایاک نستعین»

را تکرار می‌کردم تا آنکه آن را از قائلش شنیدم.

پرسیدم: خب چگونه می‌توانم به این مقام برسم؛

چون انسان کمال طلب است، به هیچ عنوان مایل نیست عمری که تمام دنیا را و آنچه در آن

است را جمع کند که بتواند یک دقیقه ی گذشته آن را برگرداند حقیقتا نمی‌تواند در حالی که

چیزهای دیگر قابل جبران است اما زمان ازدست رفته قابل جبران نیست.

گفت: بله اتفاقا عارفی رفت بقالی به بقال گفت: آقا این چند گونی گردو که داری ممکنه مجانی

به من بدهی؟

بقال تعجب کنان گفت: چه توقع‌هایی داری! این‌ها سرمایه ی من است.

عارف گفت: خب ناراحت نشو ممکنه یک گونی از آن‌ها را به من بدهی؟

بقال قاطعانه گفت: نه...!

عارف گفت: خب یک دانه که می‌توانی بدهی!

بقال گفت: یک دانه که چیزی نیست بردار.

عارف گفت: یک دانه ی دیگرمی دهی...!

بقال گفت: آری یک دانه ی دیگرهم بردار.

همینطور دانه دانه عارف چند گردو از بقال گرفت تا بقال صداش درآمد و گفت:

همینطور دانه دانه داری کل سرمایه ی منو می‌بری...!

عارف تمام گردو‌ها را به او برگرداند و گفت:

دوست من...! حکایت این گردو‌ها حکایت عمر توست.

اگر کسی همه ی آن را از تو بخواهد بسیار ناراحت می‌شوی. اگر مقداری از آن را از تو طلب

کند باز هم دلخور می‌شوی اما راحت کم کم دقیقه‌های عمر خود را تلف می‌کنی تا اینکه به

راحتی سرمایه ی تو ازدست می‌رود.

می‌گویند برگه‌ها بالا وقت تمام شد....

همچنین گفت: راه برای همه بازاست و آن عمل است، عمل به باید‌ها و نباید‌ها....

همانطور که آیة الله بهجت (ره) می‌فرمود: در خانه اگر کس است...... یک حرف بس است

عزیزم خدا انسان را از دو بعد خلق کرد. عقل و شهوت.

عقل خود حجت باطن آدمی است.

به وسیله ی عقل است که همه ی خوبی‌ها بدست می‌آید، اما عقل چون از خود نیروی

بازدارنده و جذب کننده ندارد؛ فقط خوب و بد را به انسان پیشنهاد می‌کند و معمولا شهوت

برآن غلبه پیدا می‌کند. خداوند حکیم شریعت تعیین کرد تا با اعتقاد به شریعت، انسان

عمر خود را ضایع نکند وبه مقصود آفرینش دست یابد.

و اما برای من و تو دوست عزیز که جوانیم و نیروی جوانی در ما موج می‌زند باید از این

فرصت طلایی استفاده کنیم. از نیروی تسریع کننده استفاده کنیم و آن علم است.

در قرآن بار‌ها آمده است «لعلهم یتفکرون» «لعلهم یتذکرون» «لعلهم یعقلون» و یا حتی

فرموده: «و تلک الامثال نضرب‌ها للناس ما یعقل‌ها الا العالمون»

از این آیه فهمیده می‌شود: که تعقل، به منزله ی پشت بام است و هدف از تمثیل‌های

قرآنی رسیدن به مکان مرتفع است و علم، نردبان رسیدن به آن مکان است و بس.

فاقدان علم بی‌نردبانند و فاقد وسیله.

و اینکه آن علم باید، علم به چه چیزی باشد را انشاءالله در آینده بیان می‌کنیم.